TransAlpine-Run 2012

1-8 september 2012, Alpen. 320 km.

Vanaf december 2011 staat team Adventure Design ingeschreven voor de Transalpine-run 2012 en vindt plaats van 1 tot 8 september.

Een ultra trailrun die een oversteek maakt over de Alpen.

• Er wordt gestart in teams bestaande uit 2 lopers (i.v.m. veiligheid)
• totaal 8 dagen
• afstand ca. 320 km
• In 8 etappes over de Alpen (gemiddeld een marathon per etappe)
• door 3 landen (Duitsland, Oostenrijk en Italië)
• 15.000 hoogtemeters

Op de site proberen we belangstellenden op de hoogte te houden van de wedstrijd.

Wedstrijdverslag

Dag 1 Ruhpolding (D) – St. Johann (Aut) 50,4 km.

Eindelijk de start van de TransAlpine Run. Zo lang voor getraind. Zolang naar uitgekeken en nu is het dan zo ver. Maar toch ook kriebels in mijn buik. 320 km is toch wel erg ver en als ik om mij heen kijk dan zijn de Alpen toch wel erg hoog. Thuis is het gemakkelijk praten en mensen zijn enthousiast over wat we gaan doen, maar 8 dagen lang iedere dag een hele marathon rennen in de Alpen is toch iets anders nu ik zo aan de start sta.

Gisteren tijdens de inschrijving heb ik mijn nieuwe teampartner Mathias Schink ontmoet samen met zijn vrouw Ute. Aardige vent. We hebben dezelfde instelling en dat is om op tijd aan te komen en samen de race uit te lopen. Kijken hoe het in de praktijk gaat. (De bedoeling was om deze tocht samen met Jacob te lopen, maar door een blessure ging dat helaas niet door. Door de organisatie ben ik toen aan Mathias gekoppeld die ook zijn looppartner door een blessure was verloren)

Het startschot, geen weg meer terug, het begin van een lange lange 8 dagen. Het begin gaat 15 km licht vals plat tot aan de eerste post waar eten en drinken in overvloed te krijgen is. Vandaag hebben we 4 van dergelijke posten. Dan dient de eerste berg zich aan. De Winkelmoosalm van 1153 mtr. De paden zijn erg smal en door de regen van de afgelopen dagen erg glad en modderig. Bij een rivier doorsteek zijn touwen geplaatst omdat het water tot aan de middel kwam. Gelukkig heeft het afgelopen nacht niet geregend en komt het snel stromend water niet hoger dan de knieën. Hoogste punt vandaag 1558 mtr naar de Straubinger Hütte. Afdalen naar 600 mtr en dan de laatste beklimming naar 1102 mtr. De laatste 7 km zijn weer vals plat licht omhoog naar de finish. Dat waren 7 lange km, maar de finish wordt gehaald en de eerste dag zit er op. Nu kijken hoe ik herstel voor dag 2, want de bergen worden steeds hoger.

Dag 2 St, Johann (Aut) – Kitzbühel (Aut) 34,9 km

Vannacht geslapen in een school. Door de gangen lagen we te slapen. Van de organisatie hebben we allemaal mooie Salomon’s waterdichte tassen gekregen van 100 ltr met daarop onze startnummers. Deze worden door de organisatie voor ons gebracht en gehaald van de slaapplaatsen. Bij aankomst in het camp staan de tassen al op de door de organisatie aangewezen plek. Het is soms wat behelpen, maar na een zware loopdag ben je blij als je op je matje ligt. Probleem blijft de hele week het licht. De één doet hem uit en de ander doet hem weer aan, omdat die nog spullen aan het zoeken is. En met ongeveer 400 slapers en vele lichtknoppen blijft het licht maar aan en uit gaan. Maar iedereen is te moe om daar een opmerking over te maken. De pastaparty’s of eigenlijk het avondeten zijn goed verzorgd. Voldoende voor iedereen. Na het eten volgt de huldiging van de dag- overwinnaars en klassementsleiders, daarna de briefing voor de volgende dag met het weer en de route. Na de briefing de foto’s van de dag en de video van de dag. Toch altijd benieuwd of je jezelf terug ziet op het grote scherm.

Ontbijt begint 2,5 uur voor de start. Soms in de grote hal van de pastaparty en soms zijn er hotels geregeld waar wij kunnen ontbijten.

Start van de 2^de dag. De benen en het lichaam voelen goed en de kriebels zijn weg. Gisteren een goede dag gehad en vandaag “maar” 35 km. Hoogste punt vandaag is 1555 mtr op de Brennender Palven. Het is koud en erg mistig en na de eerste beklimming rennen we 10 km heuvel op heuvel af door een landschap dat doet denken aan Schotland. Erg nat en modderig. Al snel voel ik de energie uit mijn lichaam vloeien. Wat is er aan de hand? Ik kom maar moeizaam vooruit en kan Mathias niet bijhouden. Al snel begrijp ik het probleem. Te weinig gegeten en gedronken. En dan begint een lange lange dag van steeds maar eten en drinken, maar met deze zware belasting krijg je het bijna niet voor elkaar om voldoende binnen te krijgen om de achterstand in te halen. Toch gaat het langzaam iets beter en zijn de laatste 10 km redelijk vlak. We komen 1 uur en 15 minuten voor de deadline binnen. De 2^de dag zit er op en ik heb honger. In Kitzbühel is geen camp, hier moesten we zelf zorgdragen voor een hotel. Met speciale shuttlebusjes worden we naar onze hotels gereden, waar onze tassen al zijn afgeleverd. Op mijn kamer zoek ik snel mijn tas door. Gelukkig heb ik een heel arsenaal aan eten en drinken meegenomen. Tijdens de run overbodig maar na de finish erg aangenaam. Drinkyogurts, bifi worst, tuc’s en dan lekker even liggen op een echt bed tot aan de pastaparty.

Dag 3 Kitzbühel (Aut) – Neukirchen (Aut) 46,5 km

Het is droog en de voorspellingen worden steeds beter. Geen mist dus eindelijk genieten van mooie vergezichten. Vanaf de start beginnen we direct met een klim. Het eerste stukje is nog wat te dribbelen maar al snel wordt dat klimmen. Ik voel me erg goed en het gaat ook gemakkelijk. Na de eerste checkpoint zitten we mooi op schema. Mathias en ik beginnen aardig aan elkaar te wennen. Mathias is met het stijgen sneller. We lopen dan ook ons eigen tempo en wachten dan weer even op elkaar. Na 39 km volgt er een heerlijke afdaling en eindelijk heb ik de techniek van afdalen onder de knie. Meer voorover leunen en met de berg mee gaan. Dit geeft minder belasting op de bovenbenen. Ik vlieg naar beneden. Maar beneden aangekomen voel ik mijn rechter knie. Geen pijn maar ik voel mijn knie. Kijken hoe het morgen gaat.

Dag 4 Neukirchen (Aut) – Prettau/Ahrntal (Ita) 43,3 km

Mijn rechter knie doet pijn. En daar baal ik behoorlijk van. De eerste 30 km met een klein klimmetje konden we rennend doen met daarna de Birnlücke op 2665 mtr. We komen nu in de sneeuw, fantastisch. Maar dan de afdalen. De knie begint op te spelen en afdalen gaat langzaam. Halverwege de afdaling stoppen we even en Mathias (sportfysiotherapeut van beroep) taped mijn knie. Gelukkig dat helpt iets en het afdalen gaat iets beter. Ik moet vanavond daar iets aan laten doen, want zo ga ik het niet redden.

’s-Avonds zitten we in een hele grote tennishal en hebben dus ruimte genoeg. Als we net binnen zijn en ik mijn matje heb uitgerold barst er een gigantisch onweer los. Gelukkig bevinden de mensen van de outdoor sportmassage zich ook in het zelfde gebouw en ik meld mij daar. Inmiddels is de rechterknie opgezwollen. Als ik aan de beurt ben weet ik niet wat ik moet verwachten maar de jonge man doet een uitstekend werk. Het probleem zit in mijn bovenbeen waardoor de pees in de knie is gaan ontsteken. Er zit al aardig wat vocht rond de knie. Hij masseert de hobbel uit mijn bovenbeen en masseert rond de knie. Na een half uur sta ik weer buiten. Het voelt allemaal wat verdoofd aan. Morgenvroeg kan ik mij bij de start melden voor een taping van de knie. Niet echt gerust ga ik slapen.

Dag 5 Prettau/Ahrntal (Aut) – Sand in Taufers (Ita) 33 km

Vlak voor de start ben ik getaped. Een tape die loopt van boven de knie, zich splitst rond de knie en dan weer bij elkaar komt onder de knie. De knie is mooi geschoren zodat de taping wel een paar dagen blijft zitten (Waterproof). Voorzichtig begin ik aan de dag. We beginnen met een hele korte loop en dan direct klimmen naar 2513 mtr de Bretterscharte. Het gaat goed, maar dit is klimmen. Maar wat doet de knie met afdalen? Voorzichtig begin ik te dalen, bang om iets kapot te maken. Toch houdt de knie zich goed maar ik laat me niet verleiden om te snel af te dalen. Als we de laatste 5 km naar de finish rennen ben ik blij. Ik voel mijn knie maar de pijn is minder geworden. Weer een dag gehaald. Morgen zien we wel weer.

Dag 6 Sand in Taufers (Ita) – St. Vigil (Ita) 38,5 km

Een echte hardloopdag met een kleine beklimming na 5 km en een grote beklimming na 25 km. De Kronplatz ligt op 2269 mtr. De knie gaat goed. Heb wel wat last met slapen omdat je niet weet hoe je liggen moet om de knie wat te ontzien.

Ondanks dat het aardig goed gaat heb ik geen zin vandaag. 8 dagen is wel erg lang en we moeten nog 3 dagen rennen. 3 dagen klimmen, 3 dagen afzien. Eigenlijk vind ik het wel prima zo. Ondanks dat het overdag warmer wordt is het ’s morgens  een graad of 4 a 5. Heel erg koud dus en iedereen blijft lang aan het ontbijt zitten. Nog even genieten van de warmte, nog even genieten van het zitten op een lekkere stoel. 10 minuten voor de start komen we langzaam naar buiten. Dag 6 kan beginnen.

Maar langzaam stijgt de temperatuur en ook de stemming. We leren de mensen die net zo snel gaan als wij al aardig kennen. De uitval is groot en al veel teams zijn uit elkaar gevallen doordat 1 van de leden heeft moeten opgeven. Het andere teamlid mag zich dan aansluiten bij een ander team om zo toch de finish te kunnen halen. Het wordt weer een prima dag. We komen langzaam in de Dolomieten. Het is hier een stuk droger en warmer en de modder heeft plaats gemaakt voor grote steenvelden. De knie begint het steeds beter te doen en ik kan bijna weer voluit de afdaling aan gaan. Als we de finish halen heb ik voor het eerst het idee dat we het kunnen halen. Nog maar 2 dagen te gaan!!

Dag 7 St. Vigil (Ita) – Niederdorf (Ita) 41,8 km

2 zware klimmen staan op het menu van vandaag en slechts 3 stops waar we voedsel en drinken kunnen halen. De eerste op 11 km en de tweede op 27 km. Het is dus belangrijk om genoeg mee te nemen vanaf post 1. Eindelijk kunnen we gaan aftellen, want we hebben vandaag en morgen nog 3 beklimmingen. Nog 3 maal afzien tot de eindstreep. En weer gaat het goed. De beklimming van de Forcella Sora Forno op 2383 is lang maar goed te doen. En ook de 2^de berg van de dag op 2194 mtr is ook geen probleem. De laatste 7 km vals plat naar beneden vliegen voorbij en uitgelaten komen we over de streep. Nog 1 dag, nog 1 berg, nog 34 km en dan hebben we het gehaald!!

s’ Nachts wil de slaap niet komen. Iedereen is onrustig, dit moet te doen zijn. Volgens de briefing een gemakkelijke dag en daarom is de deadline voor morgen ook 2 uur korter dan de afgelopen dagen.

Dag 8 (Laatste dag) Niederdorf (Ita) – Sexten (Ita) 34 km

Als we de eerste 17 km kunnen rennen dan moet de tijd geen probleem zijn en kunnen we in alle rust de laatste beklimming doen. Afdalen is dan een feestje naar de finish. Mijn knie voelt goed dus wat kan er fout gaan. Maar als ik mij vanmorgen bij de start bij Mathias voeg ziet het er niet goed uit. Zijn linker scheenbeen is opgezet en erg pijnlijk. Het enige wat hij zegt is “HET MOET!!” We beginnen te rennen en ik merk al dat Mathias niet zo snel gaat als normaal. Na 15 km de eerste verzorgingspost en tranen staan in zijn ogen. Het doet pijn maar we moeten door. Nog 2 km rennen en dan begint de laatste grote beklimming. We volgen weer ons eigen tempo en zeggen niets. Mathias vecht zijn eigen strijd uit. Geen idee hoeveel pijn hij heeft gehad maar boven gekomen is het echt op. En nu? Als uit het niets komt een van de deelnemers op Mathias af en bekijkt zijn been. Hij is arts en haalt vanuit zijn rugzak een krachtige pijnstiller. Het is nog maar 1 afdaling. Nog maar 10 km tot de eindstreep. Daarna hobbelen we heel voorzichtig naar beneden. Voor het eerste loop ik voorop. Nog 9 km en dan hoor ik Mathias naast mij. De pijnstiller begint te werken en samen dalen we verder af. De laatste 5 km. We zijn ruim binnen de tijd en we rennen vals plat naar beneden. We gaan het redden!! 8 dagen en 320 km met 15000 hoogte meters. We gaan het halen. Ook als we over de finish zijn kunnen we het eigenlijk niet beseffen. Zijn we helemaal uit onze bol gegaan? Nee. Het is eigenlijk een beetje onwezenlijk, vreemd, het is klaar, afgelopen. Als na het eten,de huldigingen en het uitreiken van medailles en finisher T shirts het feest losbarst ga ik terug naar het camp. Lekker slapen, morgen weer een lange reis terug naar huis….