3 juli 2021, Ommen . 35 km
Yes, we zijn weer begonnen. De eerste wedstrijd voor mij in 2021. We beginnen rustig aan met 35 km. Normaal loop ik een trail maar 1 x, maar dit zijn uitzonderlijke tijden en de vorige editie van de Vechtdal Trail heb ik 44 km gelopen.
Ik ben goed voorbereid en heb er zin in. Mijn achillespees blessure, die begon in mijn linkerbeen en oversprong naar mijn rechterbeen, is helemaal weg. Eindelijk had ik eens de rust om een blessure rustig te laten herstellen. Er waren toch geen wedstrijden.
We houden keurig afstand van elkaar en we krijgen een plekje aangewezen met 1.5 meter tussenruimte om na de start op een single track weer vlak achter elkaar te lopen. Maar ach, we lopen heerlijk buiten en we hebben er zin in.
Het is heerlijk weer, alleen neemt al snel de luchtvochtigheid toe en al snel is alles drijfnat. Altijd lekker handig met een bril wat het zicht natuurlijk ernstig belemmerd. Op zoek naar een droog plekje op je shirt heeft geen enkele zin. Dan maar even zoeken op mijn petje naar een droge draad maar ook dat is al te laat. Normaal na een loop wil ik mijn gezicht wel eens afdrogen aan mijn sokken, maar dat gaat toch wat lastig tijdens het lopen. Dan maar proberen om zo goed mogelijk onder en langs mijn bril te kijken zodat ik niet zo’n klein vervelend boomstronkje mis. Wat mij al vaker overkomen is.
Op de open zandvlakte wordt het toch wel even zwaar en gaat het tempo er echt even uit. Om dan tot 30 km toch weer een redelijk constante snelheid te lopen. En zo kom ik bij de laatste 5 km. Het maakt niet uit welke afstand je loopt, er komt altijd die laatste 5 km … En dan ineens denk je de omgeving te herkennen. Ja.. aha bij de volgende kruising met de verharde weg moet ik naar rechts en dan direct weer naar rechts de parkeerplaats op en dan door naar de finish. Zoo die laatste 5 km ging toch nog sneller dan ik dacht.
En dan staat daar de altijd trouwe vrijwilliger met de oranje hes. Altijd mooi dat deze mensen onze wedstrijden mogelijk maken.Ik steek mijn duim op en hij zijn hand en wijst mij rechtdoor!!? En al lachend moedigt hij mij aan: “Nog maar 2 km”…
Nu heb ik in het verleden al gemerkt dat veel mensen moeite hebben met het inschatten van de afstand of, om iemand even op te beuren, de de hoeveelheid resterende kilometers iets naar beneden bij te stellen. Ik kijk op mijn horloge.. nog 3 km.
Maar zoals aan alles komt ook aan deze trail een eind. Ik richt mij nog even op, ik ‘versoepel’ mijn tred en ‘lach’ naar de mensen als ik over de finish kom om vervolgens snel op het eerste bankje te ploffen. En dan mijn vrouw te vragen om even wat drinken te halen, heel veel drinken.
Toch gaat het herstel erg snel en kijk ik alweer uit naar de volgende wedstrijd, de Groesbeek Trail. Weer een stukje langer om aan het eind van het jaar weer eens een echte ultra trail te lopen.
