2020
Zo hadden we de meest mooie wedstrijden ingepland en zo staat ineens alles stil. Corona. In 2020 stond de 4 trails op het programma. Samen met Kooske naar Oostenrijk om heerlijk door de Alpen te lopen. Een soort mini Trans Alpine. Maar al snel werd duidelijk dat alles werd stil gelegd en geannuleerd.
Maar ook de lokale wedstrijden die we hadden uitgekozen ter voorbereiding werden geannuleerd. Het enige wat je kan doen is blijven trainen. Dat is het mooie van onze sport je kunt altijd naar buiten en genieten van het lopen in de buitenlucht.
Wel wordt er geprobeerd om een wedstrijd door te laten gaan met creatieve oplossingen. Of na een annulering kregen we de looproute toegestuurd zodat we op de bewuste zaterdag zelf konden lopen. Grappig om andere lopers te zien waarvan je weet dat ze waarschijnlijk de zelfde wedstrijd route lopen. Je kijkt elkaar en uiteindelijk beginnen we te lopen. Dat voelt toch weer goed.
2021
In juli 2021 gaan er weer wat wedstrijden door. De Vechtdal trail. Met alle maatregelen van afstandhouden etc. staan we wijd verspreidt over de atletiekbaan en gaan eindelijk weer eens van start om al snel op de single tracks weer vlak achter elkaar te lopen. Maar niemand is daar mee bezig en genieten van de wedstrijd.
Steeds meer zie ik dat het wedstrijd element verdwijnt. Starten in blokken of een individuele start mogelijk tussen bepaalde uren van de dag. Voor mij maakt het niet uit want voor mij is een wedstrijd een strijd tegen en met me zelf om de finish te halen. en gedurende het jaar wordt het allemaal wat gemakkelijker en kunnen we weer wat meer gaan plannen. De grotere wedstrijd laat ik nog even voorbij gaan.
2022
Het land gaat weer open en ik ben weer volop aan het trainen. Toch weer grotere doelen stellen om weer naar de ultra trail afstanden te gaan. En dan beginnen we met de 50 km van de Salland trail. een heerlijk gebied rondom Nijverdal die ik erg goed ken en waar ik veel train. De wedstrijd bestaat uit 2 grote rondes met Nijverdal als middelpunt. De start gaat uitstekend en al snel kom ik in het ritme. Mijn benen gaan goed maar… mijn hoofd is er niet bij. En hoe meer ik aan het eind van de eerste ronde kom hoe erger het wordt. Conditie prima, benen prima.. maar als ik aan het eind van de ronde ben stap ik uit. Geen idee waarom maar het gaat gewoon niet. Thuis toch maar eens testen. Het zal toch niet zo zijn dat ik 2 jaar lang niks heb gehad en dan nu toch corona. Maar de positieve test liegt niet en ik weet de oorzaak waarom ik de trail niet kon uitlopen.
Gelukkig na een korte tijd begin ik weer te trainen maar luidt ook direct een periode van blessures in. Van de rechter naar de linker achillespees omhoog naar de kuiten en de onderrug. En natuurlijk weten we allemaal dat rust daarin het beste is. Maar om niet te lopen terwijl de zon schijnt en de zandpaden en de bossen bijna uitschreeuwen ‘kom rennen!’ dat gaat heel moeilijk in mijn hoofd. Ja wandelen dat lukt wel en dan, toch… even kijken als ik ga rennen wat voel ik dan. oh dat gaat eigenlijk best goed. Nog een stukje en nog een stukje en dat laatste stukje was weer net een stukje te veel. Zucht en we beginnen weer opnieuw.
Hoe heerlijk is het dan om weer te kunnen en mogen hardlopen. Weer op bouwen en weer wedstrijden lopen.
Na de zomer wordt het lopen verwisseld met fietsen. Eind 2022 gaan we onze twee zoons die allebei in Australië wonen bezoeken en daar gaan we 7 weken fietsen. Wel heb ik mijn hardloopschoenen meegenomen, want als ik een mooie plek zie ga ik zeker even hardlopen.
